यह पृष्ठ अभी शोधित नहीं है।

सूरसागर। .. %3- - (६८०) तज्यो श्यामको अतिहि विकल पूछति नँदरानी ॥ अब बन सूनो भयो गिरिधर विनु गोकुल मणि विलगानी। दशरथ प्राण तज्यो छिन भीतर विछुरत सारंगपानी ॥ ठाढी रही ठगोरी डारी बोलत गदगद वानी । सूरदास प्रभु गोकुल तजि गए मथुराही मनमानी ॥९२॥ सारंग ॥ ले आवह गोकुल गोपालहि । पाँइन परिकै बहु विनती करि बाल छलि वाह रसालहि। अबकी बार नैक देख रावह यहि ब्रजनंद आपने लालहि । गाइन गनत म्बाल गोसुत सँग सिखवत वेणु रसालहि यद्यपि महाराज सुख संपति कौन गिने मोती मणि लालहि । तदपि सूर वे छिन न तजतहैं वा घुघुचीकी मालहि॥९३।। सोरठ ॥सराहों तेरो नंद हियो । मोहन सों सुत छोडि मधुपुरी गोकुल आनि जियो।. कहा कहीं मेरे लाल लडैते जब तू विदा कियो । जीवन प्राण हमारे व्रजको वसुदेव छोनि लियो। कह्यो पुकारि पार पचिहारी वरजत गमन कियो । सूरदास प्रभु श्याम लाल धन ले परहाथ दियो॥९॥विलावला यद्यपि मन समझावत लोगाशूलहोत नवनीत देखि मेरे मोहनके मुखयोग। निशि बासर छतियाँ लै लाऊं बालक लीला गाऊं। वैसे भाग बहुरि फिरि Qहैं मोहन मोद खवाऊं ॥.जाकारण मुनि ध्यान धरै शिव अंग विभूति लगावै । सो वालकलीला धरि गोकुल उखल साथ बँधावै ॥ विदरत नहीं वज्रको हृदय हरि वियोग क्यों सहिए । सूरदास प्रभु कमल नैन विनु कौने विधि ब्रज रहिए॥९५॥कान्ह रो। नंदब्रज लीजै ठोंकि बजाइ । देहु विदा मिलि जाहि मधुपुरी जहँ गोकुलके राइ । नैनन पंथ गयो क्यों सूझ्यो उलटि दियो जब पाइ ॥ रघुपति दशरथ सुनीहै पर मरिवे गुण गाइ ॥ भूमि मशान विदित ए गोकुल मनहु धाइ धाइ खाइ। सूर दास प्रभु पास जाहिँ हम देखें रूप अघाइ॥९॥सोरठा माईहौ किन संग गई। हो ए दिन जानतही बूडी लोगनकी सिखई।मोको वैरी भए कुटुंब सब फेरि २ व्रज गाडी । जो हौं कैसेहु जान पावती तौ कत आवत छांडी ॥ अवहौं जाइ यमुनजल वहिही कहा करौं माहिं राखी। मुरदास.वा भाइ फिरतहौं ज्यों मधुतोरे माखी ॥९७॥मलार॥ हौं तौ माई मथुराही पै जैहौं । दासी है वसुदेव राइकी । दरशन देखत रहौं । राखि राखि एते दिवस मोहिं कहा कियो तुम नीको । सोऊ तो अकर गए ले तनक खिलौना जीको ।। मोहिं देखिकै लोग हँसँगे अरु किन कान्ह हैसै । सूर अशीश जाइ देहौं जिनि न्हातहु वार खसै ॥२८॥सारंगा पंथी इतनी कहियो बात.। तुम विनु इहां कुँवर वर मेरे होत जिते उतपाता। वकी अघासुर टरत नटारे बालक वनाहिं नजात ब्रिजापिंजरी रुधि मानो राखे निकसनको अकुलातागोपी गाइ सकल लघु दीरघ पीत वरण कृश गात । परम अनाथ देखियतः तुम विनु केहि अवलंविये प्रातःकान्ह कान्ह कै टेरत तबधौं अब कैसे जिय मानत । यह व्यवहार आजुलौं है ब्रज़ कपट नाट छल ठानतादशहूं दिशिते उदित होतहै दावानलके कोटाआँखिन नदि रहत सन्मुख नाम कवचदै ओट॥ ए सब दुष्ट गते अरिजेते भट एकही पेट । सत्वर सूर सहाइ करौ अब समुझि पुरातन हेट॥९९॥सारंग। कहियो श्यामसों समुझाइवह नातो नहिं मानत मोहन . मनौ तुम्हारी धाइ ॥ एक बार मांखनके काले राखे मैं अटकाइ । वाको विलग मानो जिनिः । | मोहन लागत मोहिं बलाइं॥ बारहि वार इहै लवलागी गहे पथिकके पाँइ. 1. सूरदास या जननीको | जिय राखौ वदन देखाइ ॥ २७०० ॥ बिलावल ॥ यद्यपि मन समुझावत लोग । शूल होत नवनीत देखि मेरे मोहनके मुखयोग ॥ प्रातकाल उठि माखन रोटी को विनमांगे देहै । अब उहि मेरे कुँवर कान्हको छिन छिन अंकम लैहै | कहियो पथिक जाइ घर आवहु रामकृष्ण दोउ भैया। सूरश्याम कत होत दुखारी जिनकै मोसी मैया ॥ १ ॥ रामकली ॥ मेरो कहा करतु वहै । कहियहु .