तिन लायनं लोल संसार रच्चें॥३७॥
झिलंती जरी झूल सा पंचरंगे। रजे पूछ ज्यों चौर सालं तरंगे॥ शिषा दीप ज्यों उंच सोभे सु कर्ण। गुही केसवारं कचं स्याम बर्ण॥३८॥
बढ्यो हेष हेषा रबं सार सारं। किये कंध. बंके चले बंधि कारं ॥ उभे लष्ष यों पषरेहे अनूपं । चढ़े षान सुलतान राजान चोपं ॥ ३८ ॥ पुलें अग्ग पाले हठाले पघाले । रिसाले रुपाले रंगाले सिंघाले ॥ मदाले मुछाले मदाले मरद । दझाले दुझाले कितं नाद रद्द ॥ ४० ॥ झुझारे करारे प्रकारे झिलंते । षिलारे षुमारे अषारे षिलते ॥ डिंभारे डरारे डरें ना डह। गिरा गुज तेणें गरजें गह ॥४१॥ हसते लसंते धसंते लहक्क । कलं कूदते खुद रत्ते किलक् ॥ सजे प्रायुधं स्वांग छत्तीस संधैं । कटारी कृपानं दुदो तीन बंधैं ॥ ४२ ॥ गहे तोब कंधे भरे सोर गोरी । गुरू गज्जि प्रा- वाज जाना कि होरी ॥ धनुर्बान कमान जे हत्य धारे । प्रहारे उडते षहं पष्षि पारे ॥ ४३ ॥ सजे टोप संनाह यं जुद्ध मंत्ता । गदा गुर्ज कत्ती किनं हत्थ कुंता ॥ दुरंती लसें पिटि गट्टी सुढल्लं। मिले कोटि पाला दलं जानि मल्ल ॥ ४४ ॥
